Kocanın Nüşûzu ve Hükümleri Kocanın Nüşûzu ve Hükümleri
Kocanın Nüşûzu
Özet Görüntüleme: 14
/ 
PDF İndirme: 7
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.17378444Anahtar Kelimeler:
Nüşûz, İ'raz, Muhâlea, Kavvâm, SulhÖzet
İslam aile hukukunda evlilik akdi, iki bireyin karşılıklı rızasına ve şer‘î esaslara dayanarak oluşturdukları dinî-hukukî bir bağ niteliğindedir. Bu bağ, yalnızca iki kişiyi değil; aynı zamanda toplumsal düzeni, neslin korunmasını ve dinin temel maksatlarını da yakından ilgilendirir. Evlilik akdiyle birlikte karı ve koca arasında karşılıklı birtakım haklar ve yükümlülükler doğar. Bu hak ve yükümlülükler, Kur’ân-ı Kerîm’in belirlediği kavlî prensiplere ve Hz. Peygamber’in uygulamalarına dayalı olarak şekillenmiş, zamanla fıkıh ekolleri tarafından sistemleştirilmiştir. Ancak evlilik birliğinin bu ideal düzlemde sürdürülebilmesi her zaman mümkün olmamış; taraflardan birinin görevlerini ihmal etmesi ya da eşine zarar verecek davranışlar içine girmesi halinde söz konusu birliğin zarar görmesi kaçınılmaz olmuştur. Bu çerçevede İslam hukuk düşüncesinde “nüşûz” kavramı, evlilik ilişkisinde ortaya çıkan geçimsizlik, itaatsizlik veya hak ihlali gibi tutumları tanımlayan temel kavramlardan biri olarak öne çıkmaktadır. Klasik fıkıh literatüründe nüşûz ekseriyetle kadının kocasına karşı sergilediği serkeşlik, itaatsizlik, görev ihmali veya olumsuz tavırlar bağlamında değerlendirilmiş ve bu durumu sergileyen kadına “nâşize” denilmiştir. Buna karşın, Kur’ân-ı Kerîm’de Nisa Sûresi’nin 128. âyetinde erkeğe izafe edilen nüşûz türlerine de açık biçimde işaret edilmesi, bu meselenin yalnızca kadın merkezli olarak ele alınamayacağını ortaya koymaktadır. Bu âyette, kadının kocasından “fena muamele” veya “yüz çevirme” gibi durumlar görmesi halinde barışçıl yollarla uzlaşma arayışına gitmesinin teşvik edilmesi, erkeğin de nâşiz bir konumda olabileceğini göstermektedir. Bu makalede, söz konusu âyetten ve ilgili diğer nasslardan hareketle erkeğin nüşûzu konusu sistematik bir şekilde ele alınmakta; fıkhî, tefsîrî ve toplumsal yönleriyle detaylı biçimde incelenmektedir. Araştırmanın temel amacı, klasik ve modern kaynaklar ışığında nüşûzun çift yönlü bir sorumluluk sorunu olduğunu göstermek; bu bağlamda erkeğin eşine karşı sergilediği geçimsiz tutumların hangi durumlarda nüşûz kapsamına girdiğini tespit etmek ve bu durumda kadına tanınan hakları, çözüm yollarını ve hukukî sonuçları tartışmaktır. Makalede öncelikle “nüşûz” kavramının lügat ve ıstılah anlamı açıklanmakta, bu kavramın Kur’ân’daki semantik çerçevesi ortaya konulmaktadır. Ardından, kadın ve erkek açısından nüşûzun farklı görünümleri karşılaştırmalı olarak sunulmakta; kadının nüşûzu ile ilgili âyetlerde yer alan tedricî ıslah yöntemleri hatırlatılarak, bu yöntemlerin erkek için nasıl işletilebileceği değerlendirilmektedir. Özellikle “i‘râz” (yüz çevirme), “kötü muamele”, “nafaka yükümlülüğünü ihlâl” ve “fiziksel/psikolojik şiddet” gibi fiiller, erkeğin nüşûzu kapsamında değerlendirilen temel başlıklar olarak tahlil edilmektedir. Çalışmada ayrıca Kur’ân’daki ilgili pasajların nüzul sebepleri ele alınmakta, Hz. Aişe ve İbn Abbas gibi sahabe rivayetleri üzerinden âyetin tarihi bağlamı aydınlatılmaktadır. Bu yorumların ışığında erkeğin nüşûzu karşısında kadının başvurabileceği yollar açıklanmaktadır. Sulh sürecinde taraflardan birinin, özellikle kadının, bazı haklarından kısmen feragat etmesiyle evliliğin sürdürülebilmesi mümkün olabilirken; bu çözüm yollarının başarısız olması halinde boşanma ve muhâlea gibi sonuçlar da gündeme gelebilmektedir. Bu bağlamda çalışmada, klasik kaynaklarda yer alan görüşlerin yanı sıra, bazı yorumların yerellik, kültürel bağlam ve güncel uygulamalarla ilişkilendirilerek yeniden değerlendirilmesine de dikkat çekilmektedir. Son olarak, çalışmanın önemli bir katkısı da şudur: Kadınların sadece nâşize olarak değil, zaman zaman mağdur sıfatıyla da evlilik ilişkisinde zarar görebileceklerini kabul eden ve bu bağlamda onların haklarını koruyan şer‘î düzenlemeler hakkında farkındalık sağlayarak İslam hukukunun toplumsal adaleti önceleyen yaklaşımını bütüncül bir şekilde ortaya koymaktır. Bu yönüyle makale, klasik fıkıh metinleriyle ve güncel meselelerle irtibatlı olarak, nüşûz konusunun çift yönlü doğasını ortaya koyan bütüncül bir katkı sunmaktadır.
Referanslar
Acar, H. İ. (2011). “Tefrîk”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XL, ss. 277-279.
Aktan, H. (2002). “Kur’ân’a Göre Boşanma Prosedürü”. Dinî Araştırmalar Dergisi, Ankara, Haziran, c. V, sy. 14, ss. 5-15.
el-Âlûsî, Ş. M. (ts.). Rûhu’l-Meʿânî fî Tefsîri’l-Kurʾâni’l ʿAzîm ve’s-Sebʿi’l-Mesânî. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-ʿArabî.
Atar, F. (2007). “Nikâh”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XXXIII, ss. 112-117.
Atar, F. (2009). “Sulh”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XXXVII, ss. 481-485.
Atar, F. (2020). “Muhâlea”. DİA, Ankara: TDV Yay., c. XXX, ss. 397-401.
Ayan, A. R. (2013). Kur’ân’ın Aile Problemlerine Bakışı. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Necmettin Erbakan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
el-Bâbertî, E. M. b. M. b. A. (1970). el-İnâye Şerhu’l-Hidâye. Lübnan: Şirketu Mektebe ve Matba‘atu Mustafa el-Bâbî el Halebî ve Evlâduhû.
Başoğlu, T. (2011). “Ta‘zîr”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XL, ss. 198-202.
Bayar, M. (2011). “İslâm Aile Hukukunda Karı-Koca Arasında Meydana Gelen Anlaşmazlıklara Önerilen Çözümler”. Şarkiyat İlmi Araştırmalar Dergisi, c. III, sy. 5, ss. 87-111.
Bayraklı, B. (2001). Yeni Bir Anlayışın Işığında Kur’ân Tefsiri. İstanbul: Bayraklı Yay.
el-Beyhaki, E. B. A. b. el-H. b. Alî (2003). es-Sunenu’l-Kubrâ. Thk. M. A. Atâ, Beyrut: Dâru Mektebeti’l-‘Ilmiyye.
el-Beydâvî, N. E. b. S. A. b. Ö. (1996). Envâru-t-Tenzîl ve Esrâru’t-Te’vîl. Beyrut: Dâru’l-Fikr.
Bilmen, Ö. N. (1950). Hukûk-ı İslâmiyye ve Istılâhât-ı Fıkhiyye Kâmûsu. İstanbul: İstanbul Yay.
Bilmen, Ö. N. (1985). Kur’ân-ı Kerîm’in Türkçe Meâl-i Âlîsi ve Tefsiri. İstanbul: Bilmen Yay.
Bilmen, Ö. N. (2016). Fıkıh İlmi & İslâm Hukuku Terimleri Sözlüğü. Haz. A. Kahraman, İstanbul: Nizâmiye Akademi.
el-Buhârî, E. A. b. E. b. el-H. (ts.). el-Câmiu’s-Sahîh (Sahîh-i Buhârî). Thk. Ş. el-Arnaût, A. Murşid, Beyrut: Dâru’r-Risâleti’l Âlemiyye.
Büceyremî, S. b. M. b. Ö. (1995). Tuhfetü’l-habîb alâ Şerhi’l-Hatîb. Beyrut: Dârü’l-Fikr.
el-Cessâs, E. B. A. b. A. er-Râzî (1993). Ahkâmu’l-Kur’ân. Thk. M. S. Kamhâvî, Beyrut: y.y.
el-Cessâs, E. B. A. b. A. er-Râzî (1431). Şerhu Muhtasari’t-Tahâvî fi’l-fıkhi’l-Hanefi. Thk. İ. İ. M. 8 Cilt. Beyrut: Dârü’l-Beşâiri’l-İslâmiyye Dârü’s-Sirâc.
Çetiner, B. (2002). Fâtiha’dan Nâs’a Kadar Esbâb-ı Nüzûl (Kur’ân Âyetlerinin İniş Sebepleri). İstanbul: Çağrı Yay.
ed-Dârimî, A. b. A. (2000). Sunenu’d-Dârimî (el-Musned). Kahire: Dâru’l-Hadîs.
Demir, F. (1994). “İslâm ve Kadın”. Diyanet İlmî Dergi, c. XXX, sy. 3, ss. 3-14.
Demirtaş, B. (2019). “Kur’an’da Aile İçi Geçimsizlik: Nüşûz”. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, c. 18/2, s. 267.
ed-Derdîr, E. B. A. (1385/1965). eş-Şerhu’s-Sağîr alâ ‘Akrabi’l-Mesâlik. Kahire: Matbaʿatu’l-Medenî.
ed-Derveze, M. İ. (1383/1964). et-Tefsîru’l-Hadîs. Kahire: Dâru İhyai’l-Kutubi’l-ʿArabiyye.
Diyanet İşleri Başkanlığı. (ts.). https://www.diyanet.gov.tr
DİB Halk Kitapları, Martı, H. (ed.) (2018). Hadislerle Aile. 1. bs., Ankara: DİB Yay.
Doğan, C. (2011). “Türkiye’de Boşanma Sorununun Sosyolojik ve İstatistiki Açıdan Değerlendirilmesi”. Istanbul Journal of Sociological Studies, no. 25, s. 67.
Duman, M. Z. (2020). Beyânu’l-Hak (Kur’ân-ı Kerîm’in Nüzul Sırasına Göre Tefsiri). Ankara: Fecr Yay.
Duman, V. (2015). İslâm Aile Hukuku ve Türk Aile Hukukunda Kadın-Erkek Eşitliğinin İstisnaları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.
Ebû Dâvûd, S. b. el-Eş‘as b. İ. es-Sicistânî (2009). “Talâk” 18, Sunen u Ebî Dâvûd. Thk. Ş. el-Arnavût vd., Dımaşk: Dâru’r-Risâleti’l-Âlemiyye.
Elmalılı, M. H. Yazır (1960). Hak Dinî Kur’ân Dili. 2. bs., İstanbul: Nebioğlu Yay.
el-Ensârî, E. Y. Z. b. M. b. A. es-Suneykî (1994). Fethu’l-Vehhâb bi-Şerhi Menheci’t-Tullâb. Beyrut: Dâru’l-Fikr.
Erdal, M. (2001). “Kur’ân’da ‘Nüşûz’ Kavramı”. Dicle Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, c. III, sy. 2, ss. 37-51.
Erdoğan, M. (2013). Fıkıh ve Hukuk Terimleri Sözlüğü. 4. bs., İstanbul: Ensar Neşriyat.
Esed, M. (1999). Kur’ân Mesajı (Meâl-Tefsir). Trc. A. Ertürk, C. Koytak, İstanbul: İşaret Yay.
Ezherî, E. M. b. A. (2001). Tehzîbü’l-lüga. M. A. Mur‘ab (thk.), Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî.
el-Ferâhîdî, E. A. el-H. b. A. b. T. (1988/1993). Kitâbu’l ʿAyn. Thk. M. Mahzumi, İ. Samerrai, Beyrut: Muessesetu’l-Alemi li’l Matbuʿat.
el-Fîrûzâbâdî, E. M. M. b. Y. b. M. (ts.). Besâiru zevi’t-Temyîz fî Letâifi’l-Kitâbi’l-ʿAzîz. Thk. A. en-Neccâr, Beyrut: el-Mektebetu’l-‘Ilmiyye.
el-Fîrûzâbâdî, E. M. M. b. Y. b. M. (1979). Tenvîru’l-Mikbâs min Tefsîri ibni Abbâs. Mecma’u’t-Tefâsîr, İstanbul: Çağrı Yay.
el-Fîrûzâbâdî, E. M. M. b. Y. b. M. (2005). el-Kâmûsu’l-Muhît. Thk. M. Naîm, 8. bs., Beyrut: Muessesetu’r-Risâle.
Görgülü, H. A. (2005). İslâm Hukukunda Eşler Arası Sorunlar ve Çözüm Yolları. Isparta: Fakülte Kitabevi.
Günay, H. M. (2007). “Nüşûz”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XXXIII, ss. 303-304.
Haliloğlu, H. (2018). “Ebü’l-Berekât en-Nesefî ve Adududdîn el-Îci’nin Eşler Arasındaki Geçimsizlik ve Çözümüne Dair Görüşleri”. Universal Journal of Theology, c. III, sy. 2, ss. 144-180.
el-Haraşî, E. A. M. b. A. b. Alî (1317). Şerhu’l-Haraşî ʻalâ Muhatasari Halîl. Bulak: Matbaʿatu’l-Kubra’l-Emîriyye.
Heyet (2018). “Tek Ebeveynli Aileler”. Aile Eğitim Programı (AEP) Modülü, H. Öztop vd., Ankara: T.C. Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı.
Heyet (2010). Dinî Kavramlar Sözlüğü. İ. Karagöz ve diğerleri (der.), Ankara: DİB Yay.
Heyet (1987). el-Mevsûatu’l-Fıkhiyye (2. bs.). Kuveyt: Vezâratu’l-Evkâf ve’ş-Şuûnu’l-İslâmiyye.
Heyet (1999). Kur’ân-ı Kerîm ve Açıklamalı Meâli. Ankara: TDV Yay.
Heyet, H. K. vd. (2017). Kur'ân Yolu (Türkçe Meâl ve Tefsir), 6. bs., Ankara: DİB Yay.
İbnu Âbidîn, M. E. Ö. b. A. (t.y.). Reddu’l-Muhtâr ale’d-Durri’l-Muhtâr. Beyrut: Dâru İhyai’t-Turâsi’l-ʿArabî.
İbnu Âşûr, M. T. (1984). Tefsîru’t-Tahrîr ve’t-Tenvîr. Tunus: y.y.
İbnu Hanbel, E. A. b. M. (1982). el-Musned. İstanbul: y.y.
İbnu Kesîr, E. İ. (1989). Hadislerle Kur’ân-ı Kerîm Tefsiri. Trc. B. Karlığa, B. Çetiner, İstanbul: Çağrı Yay.
İbnu Kesîr, E. İ. (1990). Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm. Ürdün: Mektebetu’l-Minar.
İbnu Kudâme, E. M. M. b. A. (1984). el-Muğnî. Beyrut: Dâru’l-Fikr.
İbnu Kudâme, E. M. M. b. A. (1411/1990). el-Kâfî fî Fıkhi’l-İmâm-ı Ahmed b. Hanbel. Thk. M. A. Atâ, Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
İbnu Mâce, E. A. b. Y. (1997). Sunen-u İbni Mâce. 1. bs., Riyâd: Mektebetu’l-Meʿârif.
İbnu Manzûr, E. C. M. b. M. b. A. b. A. (1997). Lsânu’l-ʿArab. Yay. haz. E. M. Abdulvehhab, M. es-Sadık el-Ubeydi, 2. bs., Beyrut: Dâru İhyai’t-Turasi’l-Arabi.
İbn Nüceym, (1431). el-Bahrü’r-râik şerhu Kenzi’d-dekâik. Kahire: Dârü’l-Kitâbi’l-İslâmî, 4/83.
el-Isfahânî, E. K. H. b. M. b. el-M. er-Râğıb (2002). el-Mufredât fî Ğarîbi’l-Kur’ân. Thk. S. A. Dâvûdî, Dımaşk: Dâru’l Kalem.
Kahraman, A. (2017). “Evlilikte Mutluluğu Bitiren Davranış: Nüşûz (Eşlerin Birbirlerine Karşı Üstünlük Taslamaları)”. Somuncubaba Dergisi, y. 24, sy. 203, ss. 62-65.
Kahraman, A. (2022). “İslâm Hukukuna Göre Boşanma Prosedürü ve Ahlakı”. İslâm Hukuku Araştırmaları Dergisi, sy. 40, ss. 27-74.
Kahveci, N. (2014). İslâm Aile Hukuku. İstanbul: Hikmetevi Yay.
el-Kâsânî, A. E. B. b. M. b. A. (2003). Bedâiu’s-Sanâi‘ fî Tertîbi’ş-Şerâi‘. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
Kaşdibi, A. (2022). İslâm Aile Hukukunda Şiddetli Geçimsizlik ve Aile Arabuluculuğu. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Karabük Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Karabük.
el-Kurtubî, E. A. M. b. A. b. E. B. b. F. (1967). el-Câmi‘ li-Ahkâmi'l-Kur’ân. Mısır: y.y.
Kutluer, İ. (2000). “İnsan”. DİA, İstanbul: TDV Yay., c. XXII, ss. 320-323.
Kutub, S. (1980). Fî Zılâli’l-Kur’ân. Beyrut: Dâru’ş-Şurûk.
Kutub, S. (1994). Kadın ve Aile. Trc. H. Yılmaz, Erzurum: İhtar Yay.
el-Mâverdî, E. E. H. b. M. b. H. el-B. (ts.). en-Nuket ve’l-ʿUyûn (Tefsîru’l-Kurʾân). Thk. S. b. A., Beyrut: Dâru’l Kutubi’l-ʿIlmiyye.
el-Mâverdî, E. E. H. b. M. b. H. el-B. (1999). el-Hâvi’l-Kebîr. Thk. A. M. Muavvad, Beyrut: Dâru’l Kutubi’l-ʿIlmiyye.
Merginânî, E. E. B. A. b. E. B. (ts.). el-Hidâye şerhu Bidâyeti’l mübtedî. Thk. T. Yusuf, 4 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî.
Midilli, M. (2021). “Osmanlı Toplumunda Evlilik İçi Şiddetin Fetvalara Yansıyan Suretleri ve Müftülerin Lazım Gördüğü Müeyyideler”. İslâm Hukuku Araştırmaları Dergisi, sy. 38, ss. 129-159.
el-Müslim, E. E. M. b. E. el-K. (1981). el-Câmiu’s Sahîh (Sahîh-i Muslim). İstanbul: Çağrı Yay.
Müzenî, E. İ. b. Y. b. İ. (2019). el-Muhtasar. Thk. E. Â. Ş. 2 Cilt. Riyad: Dâru Medâric.
en-Nevevî, E. Z. Y. b. Ş. (ts.). el-Mecmûʽ Şerhu’l-Muhezzeb. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
en-Nevevî, E. Z. Y. b. Ş. (1973). el-Minhâc fî Şerhi Sahîh-i Muslim b. el-Haccâc. Beyrut: Dâru İhyâi’t Turâsi’l-ʿArabî.
en-Nevevî, E. Z. Y. b. Ş. (2005). Minhâcu’t-Tâlibîn ve Umdetu’l-Muftîn, 1. bs., Lübnan: Dâru’l-Minhâc.
en-Nîsâbûrî, E. A. M. b. A. el-H. (1411/1990). el-Mustedrek ale’s-Sahîhayn. Thk. M. A. Atâ, Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
Orhan, F. (2024). “İslâm Aile Hukukunda Kocanın Nüşûzu”. Mütefekkir, c. 11, sy. 21, ss. 83-108.
Özel, A. (haz.) (2023). “Nüşûz”. TDV İslâm Ansiklopedisi Dinî Terimler Sözlüğü. Ankara: TDV İSAM Yay.
er-Râzî, E. A. F. M. b. Ö. (ts.). et-Tefsîru’l-Kebîr (Mefâtihu’l-Ğayb), 2. bs., Tahran: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
es-Semerkandî, E. B. A. M. b. A. b. E. A. (1994). Tuhfetu’l-Fukahâ. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
es-Serahsî, E. B. Ş. M. b. E. S. A. (1993). el-Mebsût. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife.
es-Suneykî el-Ensârî, E. Y. Z. b. M. b. E. (1994). Fethu’l Vehhâb bi-Şerhi Menheci’t-Tullâb, c. 2, Beyrut: Dâru’l-Fikr, s. 75.
eş-Şâfiî, E. A. M. b. İ. b. A. (1400/1980). Musnedu’ş-Şâfiî. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-ʿIlmiyye.
eş-Şâfiî, E. A. M. b. İ. b. A. (1990). el-Ümm. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife.
eş-Şa‘râvî, M. M. (ts.). Tefsîru’ş-Şa‘râvî. Cîze: Metâbiʿu Ahbâri’l-Yevm.
eş-Şâtıbî, E. İ. b. M. (1417/1997). el-Muvâfakât. el-Huber: Dâru İbni Affân.
eş-Şirbînî, Ş. M. b. A. el-H. (ts.). el-İknâʿ fî halli elfâzi Ebî Şücâʿ, 2 Cilt. Beyrut: Dârü’l-Fikr.
eş-Şirbînî, Ş. M. b. A. el-H. (1997). Muğni’l-Muhtâc ilâ Ma’rifeti Meânî Elfâzi’l-Minhâc. Beyrut: Dâru’l Marife.
et-Taberî, E. C. M. b. C. (1968). Câmiu’l-Beyân an Te’vîl-i Âyi’l Kur’ân, 3. bs., Mısır: y.y.
Taş, S. (2022). İslâm Aile Hukukunda Evliliğin Sona Ermesinin Malî Sonuçları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Necmettin Erbakan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
et-Tirmizî, E. Î M. b Î b. S. (2010). el-Câmiu’l-Kebîr (Sunenu’t Tirmizî). Thk. Ş. el-Arnaût-A. Hırzullah, Beyrut: Dâru’r-Risâleti’l Âlemiyye.
Topaloğlu, B. (2016). İslâm’da Kadın, 21. bs., İstanbul: Ensar Neşriyat.
Tosun, N.-A., & Hasan, (2021). “Aile Hayatında Bir Sorun Olarak Nüşûz ve Çözüm Önerileri”. Gelecek Vizyonlar Dergisi, c. V, sy. 2, ss. 40-51.
Uygur, M. G. (2025). Nisâ Sûresi 34. ve 128. Âyetlerin Tefsir ve Aile Hukuku Çerçevesinde Tahlil ve Değerlendirilmesi. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
el-Vâhidî, E. E. A. b. A. en-N. (1993). Esbâbu’n-Nüzûl. Beyrut: y.y.
Vedûd, M. A. (1997). Kur’ân ve Kadın. Trc. N. Şişman, İstanbul: Yöneliş Yay.
Yaman, A. (2008). İslâm Aile Hukuku. İstanbul: MÜ İFAV Yay.
Yaman, A. (2013). “Zıhâr”. DİA, İstanbul: TDV Yay., ss. 387-390.
Yazar, E. (2007). İslâm Aile Hukukunda Eşler Arasındaki Geçimsizlik ve Çözümü (Nüşûz). Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Zebîdî, E. F. M. el-M. b. M. (1965). Tâcü’l-ʿarûs min cevâhiri’l-Kâmûs. 40 cilt. İskenderiye: Dârü’l-Hidâye.
ez-Zemahşerî, C. M. b. Ö. (2008). el-Keşşâf an Hakâiki Ğavâmizi’t-Tenzîl ve Uyûni’l-Ekâvîl fî Vücûhi’t-Te’vîl. Beyrut: Dâru’l-Kitâbi’l ʿArabî.
ez-Zuhaylî, V. (ts.). et-Tefsîru’l-Munîr. Beyrut: y.y.
ez-Zuhaylî, V. (1989). el-Fıkhu’l-İslâmî ve Edilletuhû. Dımaşk: Dâru’l-Fikr.
ez-Zuhaylî, V. (1990). İslâm Fıkhı Ansiklopedisi. Trc. Heyet, İstanbul: Feza Yay.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2025 Tanım Tenkit Teori
Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
