Tasavvufî Bir Kavram Olarak Sohbetin Kur’ân-ı Kerîm'deki Yeri ve Anlamı

Kurân-ı Kerîm'de Sohbet Kavramı


Özet Görüntüleme: 6 / PDF İndirme: 3

Yazarlar

  • İrfan KEHYA SDÜ

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.15104124

Anahtar Kelimeler:

Tasavvuf, Kur'an, Sohbet, Manevi Eğitim, Dayanışma

Özet

Bu çalışma, tasavvuftaki sohbet kavramını Kur’ân’daki âyetler ışığında ele alarak, bu geleneğin manevi eğitim, bireysel gelişim ve toplumsal dayanışma üzerindeki etkilerini incelemektedir. Tasavvuf, İslâmî ilimler içerisinde derin bir anlam ve uygulama alanına sahip olup bireyin manevi yükselişini esas alır. Bu süreçte mürşid-mürid ilişkisi büyük bir öneme sahiptir ve bu ilişkinin en temel unsurlarından biri de sohbettir. Sohbet, sadece fiziksel bir birliktelik ve bilgi aktarımı olmayıp, aynı zamanda bireyin manevi hâlini dönüştüren, ona hikmet kazandıran bir vasıta olarak görülmektedir.  Kur’ân-ı Kerîm’de yer alan birçok âyette sohbetin bireysel ve toplumsal etkilerine dair doğrudan ya da dolaylı referanslar bulunmaktadır. Özellikle sâlihlerle birlikte olmanın teşvik edilmesi, hikmet ve öğütlerin önemine dikkat çekilmesi, Mü’minler arasındaki birlik ve dayanışmanın vurgulanması; sohbetin manevi ve ahlaki boyutlarını destekleyen unsurlar arasında yer almaktadır. Bu bağlamda, çalışmada sohbet terimiyle ilişkilendirilen Kur’ân’daki ilgili âyetler örnekleme yolu ile ele alınmış ve bu âyetlerin tasavvufî sohbet geleneğiyle nasıl alakalandırıldığı değerlendirilmiştir. Örneğin Hz. Musa ve Hz. Hızır arasında geçen kıssada, Hz Musa'nın ilim yolunda sabırla ilerleyememesi, öğrenme ve rehberliğe olan ihtiyacı dile getirmektedir. Bu süreç, tasavvufî öğretilerde müridin, rehberine itaat etmesinin ve sabırlı olmasının önemini simgeler. Tasavvuf erbabı için sohbet, sadece bir bilgi aktarımı değil, aynı zamanda bir irfan paylaşımıdır. Sohbetin içindeki feyz ve hikmet, müridin manevi yolculuğunda bir rehberlik işlevi görür ve bu süreçte sabır, tevazu ve ihlas gibi manevi erdemler ön plana çıkar. Tasavvufî sohbet, mürşidin irşad vasıtası olarak müritlerine rehberlik ettiği bir ortam oluştururken, aynı zamanda katılımcılar arasında manevi bir bağ kurulmasını sağlar. Tasavvuf ıstılâhında sohbet, Kur’ân ve hadisler çerçevesinde şekillendiği için, İslâmî ilimlerin aktarımında da önemli bir işleve sahiptir. Sohbetin konusu sadece ilmî bir aktarım olmayıp, aynı zamanda kalbî bir eğitime de yöneliktir. Bu nedenle tasavvufî gelenekte sohbet, gönüllerin arınmasına, ahlakî olgunlaşmaya ve bireyin nefsini terbiye etmesine yardımcı olan bir araç olarak ele alınmıştır. Ayrıca, sohbetin toplumsal boyutları da göz ardı edilmemelidir. Kur’an’da yer alan sohbetle ilgili âyetler, toplumsal dayanışmanın ve ahlakî olgunlaşmanın önemli unsurları olarak kullanılmıştır. İnsanlar arasındaki ilişkilerde, hikmetin paylaşılması, sabır ve anlayış gösterilmesi gerektiği öğretilir. Tasavvufî düşünceye göre, doğru sohbetin faydaları yalnızca bireysel değil, toplumsal düzeyde de ruhsal iyileşmeye ve ahlakî gelişime hizmet eder. Kur’ân’daki âyetler, bireyin çevresindeki insanlarla kurduğu ilişkinin onun manevi halini ve kişiliğini şekillendirdiğini belirtmekte, bu yüzden kişinin ruhsal olarak kiminle beraberlik yaptığının da önemini ortaya koymaktadır. Tasavvufî anlayışta sohbet, sadece konuşmayı değil, gönül birlikteliğini ve manevi etkileşimi içeren derin bir anlam taşımaktadır.  Sonuç olarak, bu çalışma, Kur’ân âyetleri ışığında tasavvufî sohbetin mahiyetini, birey üzerindeki etkisini ve toplumsal dayanışmaya katkısını ele alarak, bu geleneğin İslâm düşüncesindeki yerini ortaya koymaktadır. Sohbetin, bireyin manevi gelişimi için vazgeçilmez bir unsur olduğu ve Kur’ân’ın bu anlayışı destekleyen öğretiler sunduğu görülmektedir. Bu çerçevede, sohbetin yalnızca düşünsel bir boyutu olmadığı, bireyin fiil ve davranışlarına da yansıyan bir etkisinin bulunduğu görülmektedir. Tasavvufî sohbet, manevi bilgiyi yalnızca aktarmakla kalmaz, aynı zamanda bu bilginin içselleştirilerek hayata geçirilmesini sağlar. Sohbet meclislerinde edinilen bilgi, bireyin ahlaki tutum ve toplumsal ilişkilerinde belirleyici bir rol oynar. Dolayısıyla, sohbet bireysel gelişimi destekleyen ve toplumsal ahengi güçlendiren dinamik bir süreç olarak değerlendirilmelidir. Bu çalışmada tasavvufî bir terim olarak sohbetin Kur’ân’daki temelleri incelenmiştir.

Referanslar

Âlûsî, Ş. M. (1994). Rûhu’l-meʿânî fî tefsîri’l-Kurʾâni’l-ʿazîm ve’s-sebʿi’l-mesânî. thk. Ali Abdu’l-Bârî Atiyye (C. 1-16). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Beydâvî, N. A. (2008). Tefsîru’l-Beydâvî Envârü’t-Tenzîl ve esrârü’t-teʾvîl. (C. 1-2). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Buhârî, E. A. M. b. İsmâîl b. (2001). el-Câmiʿu’l-müsnedü’s-sahîhu’l-muhtasar min umûri Resûlillâh sallallâhu aleyhi ve sellem ve sünenihî ve eyyâmihi-Sahîhu’l-Buhârî. thk. Muhammed Züheyr b. Nâsiru’n-Nâsir, (C. 1-9). Beyrut: Dâru Tavki’n-Necât.

Bursevî, İ.H. (t.y.). Rûhu’l-beyân fî tefsîri’l-Kur’ân. (C.1-10). Beyrut: Dâru’l-Fikr.

Ebû Dâvûd, S. (2009). Sünen-i Ebî Dâvûd. thk. Şuayb el-Arnaût – Muhammed Kamil Karabelli. (C. 1-7). Lübnan: Dâru’r-Risâleti’l-Âlemiyye.

Ebû Dâvûd, S. (t.y.). Sünen-i Ebî Dâvûd. thk. Muhammed Muhyi’d-dîn Abdu’l-Hamîd. (C. 1-4). Beyrut: el-Mektebetü’l-Asriyyetü.

Eraslan, S. (2021). Marifete Erme Yöntemi Olarak Sohbet: Sülemî’nin Edebü mücâleseti’l-meşâyih ve hıfzi hurumâtihim Risâlesinin Tercüme ve Değerlendirilmesi Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 30/2, 634- 652.

Erkaya, M. E. (2017). Tasavvuf Klasiklerinde Sohbet ve Uhuvvetin Temel İlkeleri. Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 17/1, 249-276.

Gazalî, M. (t.y.). İhyâu Ulûmi’d-Dîn (C. 1-4). Beyrut: Dâru’l-Ma’rife

Hâzin, A. A. (1979). Tefsîrü’l-Hâzin Lübâbü’t-te’vîl fî me‘âni’t-Tenzîl. (C. 1-4). Beyrut: Dâru’l-Fikr.

İmâdî, M. (t.y.). İrşâdü’l-ʿakli’s-selîm ilâ mezâya’l-Kitâbi’l-Kerîm. (C. 1-9). Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-‘Arabiyyi.

İbn Manzur, C. (1993). Lisanu’l-Arap. (C. 1-15). Beyrut: Daru Sadır.

İsfahânî, H. (1991). el-Müfredât fî garîbi’l-Kur’ân. (C. 1-2). Beyrut: Dâru’l-Kalem.

Kuşeyrî, Ebü’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc b. Müslim. el-Müsnedü’s-Sahîhu’l-Muhtasaru bi nakli’l-Adli ani’l-Adli ilâ Rasûlillâhi sallallâhu aleyhi ve sellem-Sahîhu’l-Müslim. thk. Muhammed Fuâd Abdü’l-Bâkî. 2 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-‘Arabî, ts.

Kuşeyrî, Z. A. (t.y.). Letâʾifü’l-işârât. thk. İbrahim Besyûnî. (C. 1-3). Mısır: el-Hey’etü’l-Mısriyyeti’l-‘Âmmeti li’l-Kitâb.

Mekkî, E. M. (2005). Kûtu’l-Kulûb. (C. 1-2). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Mustafa, İ., Zeyyât, A., Abdulkâdir, H., & Neccâr, M. (t.y.). Mu’cemu’l-Vesît. (C. 1-2). Kahire: Daru’d-Da‘ve.

Nahcuvânî, N. (1999). el-Fevâtihu’l-ilâhiyye ve’l-mefâtihu’l-gaybiyye el-mûdıhatü li’l-kelimi’l-Kurʾâniyye ve’l-hikemi’l-furkâniyye. (C. 1-2). Mısır: Dâru Rikâbî.

Nesefî, E. H. A. (2008). Tefsîrü’n-Nesefî Medârikü’t-Tenzîl ve Hakâiku’t-Tevîl. (C. 1-3). Beyrut: Dâru İbni Kesîr.

Nîsâbûrî, N. H. (1995). Garâibü’l-Kur’ân ve Regâibü’l-Furkân. thk. eş-Şeyh Zekeriyyâ Amîrât. (C. 1-6). Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Şevkânî, E. M. (1993). Fethu’l-kadîr el-câmiʿ beyne fenneyi’r-rivâye ve’d-dirâye min ʿilmi’t-tefsîr. (C. 1-5). Beyrut: Dâru İbni Kesîr.

Tirmîzî, M. (1998). Sünen-i Tirmîzî. thk. Beşşâr ‘Avvâd M‘arûf. (C. 1-6). Beyrut: Dâru’l- Garbi’l-İslâmî.

Tortop, N. & Yaka, Z. (2020). Karâfî’nin Makâsıd Görüşlerinin Dayandığı Temeller. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. 45/2, 102-118.

Uludağ, S. (2009). Sohbet. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları.

İndir

Yayınlanmış

2025-02-28

Nasıl Atıf Yapılır

KEHYA, İrfan. (2025). Tasavvufî Bir Kavram Olarak Sohbetin Kur’ân-ı Kerîm’deki Yeri ve Anlamı: Kurân-ı Kerîm’de Sohbet Kavramı. Tanım Tenkit Teori, (4), 46–59. https://doi.org/10.5281/zenodo.15104124